Liefdevolle ondersteuning voor een gevoelig kind
Twaalf jaar geleden kregen we een zoon, Floris. Hij werd 6 weken te vroeg geboren, maar al gauw ging het goed met hem. Toch zagen we dat hij anders reageerde dan de baby’s om ons heen. Hij was vaak ziek, reageerde allergisch op vaccinaties, kreeg eczeem, huilde veel en was onrustig als we hem naar bed brachten.
Ook toen hij opgroeide zagen we dat hij anders in het leven stond. Anders dan de meeste andere kinderen. Hij ‘verdween’ in zijn binnenwereld en relateerde minder met de wereld buiten. Raakte soms van streek in winkels en andere (drukke) ruimtes. Dan leek hij zijn orientatie te verliezen, werd boos en verdrietig en was dan moeilijk te troosten. Van kinderopvang werd hij ziek en aandacht en concentratie opbrengen om zelfstandig te spelen was lastig. Ook op school.
Een andere kant was er ook. Hij was en is heel sociaal, heeft een groot gevoel voor rechtvaardigheid, veel fantasie en een brede interesse in mens, dier en de natuur. En soms zei hij opmerkelijke dingen voor zijn leeftijd: “Kijk als je een ander pest, beschadig je in wezen ook jezelf.“ Wij hebben Floris nooit laten testen, maar kinderen zoals hij krijgen tegenwoordig diagnoses als ‘stoornis in het autistische spectrum, hoogsensitief, hoogbegaafd, add, adhd of PDD nos of worden gezien als nieuwetijds- of indigo kinderen.
We deden van alles om hem te ondersteunen: homeopathie, leren concentreren, leren spelen, bijles voor school, zoeken naar passende hobby’s, kijken naar ruimtes waar hij goed kon functioneren. Met zwemles bijvoorbeeld, zochten we een klein zwembad, een kleine groep kinderen en een zwemleraar die duidelijke instructies gaf. En op school bespraken we hoe we zijn leeromgeving zo rustig mogelijk konden maken, zodat hij zich kon focussen en concentreren. En wat hij kon doen als dit niet lukte.
Vanaf zijn geboorte triggerde hij mij. In mijn onvermogen om me met hem te verbinden zoals ik dat zou willen of zoals ik dacht dat het moest. Hierdoor ontstond bij mij spanning. En ook bij hem. Spanning ten opzichte van ons en de wereld buiten, en van zijn eigen binnenwereld. Hij werd onzeker en bang, trok zich op momenten verder terug, werd moeilijker te bereiken en leek zichzelf dan meer te verliezen in spanning en angst. Om controle te houden over deze gevoelens, ontwikkelde hij tics.
Ik deed nog meer mijn best om hem te bereiken. Maar het hielp niet. En ik merkte dat ik er ook voor de rest van ons gezin niet kon zijn op de manier zoals ik wilde. Het was alsof we met ons allen in een achtbaan zaten waar we niet uit konden. Uiteindelijk liep ik vast. En kwam erachter dat ik al die tijd bezig was geweest om er voor mijn zoon en mijn gezin op een liefdevolle en ondersteunende manier te zijn. Maar dat ik er niet op die manier was voor mijzelf.
Ik stelde mijzelf een vraag: In hoeverre kan ik me werkelijk verbinden met mijzelf, op een manier die liefdevol en ondersteunend is? En: Is mijn versie van liefdevol en ondersteundend, eigenlijk wel zo liefdevol en ondersteundend. Ook voor mij? Past het bij wat ik kan leveren ? En zo niet, kan ik dan op andere manieren aanwezig zijn?
Ik kwam erachter dat ik op de eerste plaats gewoon mens ben, met een heel spectrum aan menselijke gevoelens. En dat een woord als ‘liefdevol’ mij te veel vastzette in dat ik een perfect mens of een perfecte moeder moest zijn. Waarmee ik mijn eigen menselijke gevoelens uitsloot. Kortom: ik ontdekte dat ik eerst het contact met mijzelf moest herstellen. Moest weten wat ik nodig had, verlangde en wilde geven. Om dan vandaar uit het contact met de ander aan te gaan.
Dit proces begon bij mijn zoon en bracht me terug bij mijzelf. En heeft mij als mens enorm verrijkt. Ik heb mijn eigen versie gevonden van wat ik liefdevol en ondersteunend noem. Eentje die bij mij past en waar ik mijn volle potentie als mens kan leven. Vanuit dit ruimere perspectief verhoud ik me meer ontspannen tot moeder-zijn en tot mijn kind.
Mijn zoon blijft mij uitdagen, gelukkig. In hoe ik met een open mind naar hem kan kijken, ongeacht hoe hij zich gedraagt. En wat de vorm ook is, hij krijgt mijn hele hart. Ons contact is nu voller, ruimer en meer ontspannen. Inmiddels is dat wat ik liefdevol noem.
Door studies, opleidingen en eigen ervaring ben ik wijzer geworden. In mijn praktijk ondersteun ik ouders die zich zorgen maken over hun kind of vastlopen in relatie met hun kind. Ook ondersteun ik kinderen (zoals Floris) in het vergroten van hun zelfvertrouwen. Samen brengen we in beeld wat ze nodig hebben om goed te kunnen functioneren en waar hun kracht ligt.
Inzicht en bewustwording over de werking en ontwikkeling van het brein en de mentaal/ emotionele processen van jezelf en je kind is een start om begrip en meer ontspanning in je relatie te brengen.
Wil je hier meer over weten en dit zelf ervaren?
Kom dan naar de Schenkerij avond “ Een ontspannen relatie met je kind ”.
In de week van de hoogbegaafdheid 10 – 18 maart, is er een Schenkerij “ Een ontspannen relatie met je hooggevoelige kind”.
Tijdens deze Schenkerij schenken we aandacht aan kinderen met kenmerken van autisme spectrum stoornissen (ASS) en hoogsensitiviteit (HSP).
HSP kinderen en kinderen met een ASS hebben minder filters om binnenkomende prikkels af te zwakken dan andere mensen en zijn soms niet in staat een selectie uit al die inkomende informatie te maken. Hoe werkt deze informatie verwerking in het brein en hoe nemen ze de wereld om hun heen waar, zijn enkele vragen die we deze avond beantwoorden.
Voor meer informatie en deelname: www.schenkerij.com
Met dank aan Marieke ter Doest voor het verduidelijken van de tekst