Een huilbaby! Wat nu?

Een huilbaby! Wat nu?

Als je een baby krijgt verandert er zoveel in je leven. Soms merk je dat je geconfronteerd wordt met gevoelens van angst, onmacht of schuldgevoel omdat je het zo goed wilt doen en het werkt niet, wat je doet of hoe je het doet. Ergens blokkeert er iets waar je niet bij kunt. Wat heeft jou baby nodig om ontspannen in het leven te staan

Hieronder een artikel uit de volkskrant;

Volkskrant 14 januari 2012: De Huilbabypoli

De toenemende aantallen huilbaby’s komt door onze jachtigheid zegt Spanjerberg van de huilbabypoli. Janita Venema betoogt dat huilbaby’s de wanhoop en frustratie laten zien van alle belangrijke dingen waar wij – in onszelf – aan voorbij jagen en dat het stilstaan en je verbinden met je huilbaby uitkomst biedt.

Met een mengeling van hevige gevoelens heb ik het artikel over huilbaby’s in ‘Volkskrant-magazine’ van 14 januari 2012 gelezen. Geweldig dat er belangstelling is voor de gestage toename van huilbaby’s. Fantastisch dat er iets wordt ondernomen om de vicieuze cirkel waarin ouders en baby belanden te doorbreken ….

En tegelijkertijd ben ik zó triest dat me bijna de moed vergaat om te reageren. Alsof twee werelden zó ver uiteen liggen dat ik me de moeite kan besparen om te reageren. Zullen we elkaar verstaan? Toch schrijf ik, voor de baby’s en ouders in kwestie en ook omdat ik geloof dat ieder mens diep in zijn hart herkent wat ik vertel. Mijn verhaal gaat over de achterliggende oorzaak van het huilen van een baby en wat we er zelf aan kunnen doen.

Open en puur

Je komt als baby ter wereld, open en puur. Alles gaat ongefilterd naar binnen en komt er – na verwerking – ook puur, ongefilterd en ‘rauw’ weer uit. Dat geldt voor de voeding die als ontlasting naar buiten gaat, dat geldt ook voor al het andere dat bij de baby als levens-voeding naar binnen komt: stress van ouders*, of we nog leven naar de (onbewuste) verwachting waarmee wij ooit ter wereld kwamen, hoe ver we daar mogelijk vandaan zijn geraakt, hoe wij als mensheid en wereld er aan toe zijn vandaag de dag.

In hun open- en puurheid voelen baby’s dit. Als daar een overwegend ‘ja, dit is goed’ over bespeurd wordt in de baby, dan kan het in zijn systeem ‘verteerd’ worden, eigen gemaakt worden. Als er een ‘overtuigend nee’ bij gevoeld wordt dan ontstaat reflux (teruggeven van voeding), krampen, diarree. Het gehele spijsverteringsstelsel raakt overstuur. Er komt te veel naar binnen, verkeerde dingen, dingen die zwaar op de maag liggen of zelfs volkomen onverteerbaar zijn voor dit hoopvolle mensje, groots in puurheid, aan het begin van zijn leven. Reden genoeg om je pijn er uit te krijsen, dit zijn de kinderen die hun kracht nog voelen, de felle kinderen die in het artikel worden genoemd. Er zijn ook veel kinderen die het opgeven en stil worden, zich terugtrekken om enerzijds de pijn te verzachten en tevens iets van hun puurheid te kunnen bewaren.

Ik geef het je terug

Veiligheid, verzorging en liefde, dat zijn de drie essentiële dingen die een baby nodig heeft. En daar kan het nodige aan mankeren. Natuurlijk niet doelbewust. Ouders doen hun uiterste best voor hun kinderen en houden heel veel van hen. Dat ze desondanks vaak niet geven wat nodig is, is omdat ze daar zelf manco’s in hebben ervaren toen ze zo klein, afhankelijk en puur waren. Die beelden worden meegenomen het volwassen bestaan in en bepalen hoe ze hun baby tegemoet treden. De baby op zijn beurt ‘zegt’ met zijn lichaamstaal en klachten: Stop. Dit gaat er bij mij niet in! Dit is te pijnlijk, ik verkramp en ik geef die hele lading levens-voeding die ik niet kan verteren aan je terug.

Dat huilen en spugen van je kind is niet het probleem, sterker nog: het is de oplossing! Dit is het kado van je baby aan jou. Het is alsof een ‘zieke’ appel ‘vertelt’ wat er met de appelboom aan de hand is, zodat het bekend word en er actie ondernomen kan worden.

Een warm welkom

Onze kinderen laten zien waar wij onze hoop verloren hebben, waar we met minder of ietrs anders genoegen hebben genomen dan hoop en puurheid. De wachtkamers van de therapeuten en psychologen zitten vol mensen die hun jeugd aan het verwerken zijn. Daar leren ze hun geschonden leven te ‘handelen’, te ‘managen’, maar er is geen ‘polikliniek’ die hun verloren hoop herstelt. Die hen opnieuw in verbinding brengt met de puurheid waarmee ze geboren werden, met de basisbehoefte dat er liefde is voor al wat we zijn. Dat dan de dromen en verwachtingen die wij voor het leven hebben en het specifieke pad dat we hier op deze aarde willen lopen tot ontwikkeling komt en ons levensvreugde schenkt. Daar zijn we ver van af, als individuen en als samenleving, eigenlijk op de gehele wereld. Wíj zijn overspannen en ontregeld, gestressed, jachtig, niet alleen met betrekking tot ons werk, maar vooral tot het meest wezenlijke in ons leven. Daar gaan we met de waan van de dag en de vaart der volkeren aan voorbij. Henning Köhler, pedagoog en auteur van het boek “Moeilijke kinderen bestaan niet’ zegt: De wereld heeft zich meer en meer veranderd tot een plek waar de aankomst van een kind niet meer gewenst is. Het is eigenlijk triest dat we het verdriet dat onze baby’s laten zien over de jachtige levens die we leiden, hen wordt afgeleerd in een poli zodat zij ook die levenslust in henzelf wegstoppen. Waarom concentreren we ons niet op onszelf en onze jachtigheid. Jagen we nog na wat belangrijk is in ons leven of jachten voorbij alles? Het mooie is: we kunnen het vanaf vandaag anders doen, ieder op zijn eigen plaats en manier.

En dan zullen onze baby’s overwegend blij zijn, dan zullen ze onze ‘voeding’ verwelkomen. Ze zullen die niet teruggeven, maar opnemen. Dan hoeven ze niet geïsoleerd van hun ouders in een polikliniek opgenomen worden.

De wens van je baby

Wat willen baby’s dan dat je doet? Ze willen vooral samen met je zijn. Dat je er bent, beschikbaar wanneer dat nodig is en ook gewoon omdat het fijn is om samen te zijn. Dat je tijd maakt, jezelf ‘inbakert’, d.w.z. je wereld kleiner maakt, opdat je dan oprechte rust in jezelf zult vinden. Aandacht en tijd hebben voor je pure kindje, zowel degene van vlees en bloed alsook die binnen in jou ligt te wachten. Aandacht voor het terechte verdriet en de boosheid die zij hebben, aandacht voor de angst en onveiligheid die zij ervaren als hun puurheid in twijfel wordt getrokken of zelfs wordt aangetast, onderdrukt, als probleem wordt gezien. Je baby heeft liever doorgeefkleertjes en een tweedehands bedje dan ouders die zich suf werken voor de perfecte outfit en dito babykamer. Voel maar wat jij graag had gewild toen jij klein was. Je baby heeft liever de borst – die zowel verzorging als veiligheid en liefde is – dan een fles van een vreemde op het kinderdagverblijf die nog vijf kinderen te doen heeft.

Het samen zijn dat baby’s heel graag willen, vraagt om zuiver te zijn naar jezelf. Begrijp wat zonder woorden gezegd wordt, voel mee met je baby. Als je baby vaak/veel huilt, weet dan dat er in jou ook een kindje huilt. Voel dat het klopt en voel ook tot in welke diepte is dit waar voor jou. Het is misschien niet alleen de hormonale babyblues, het is een diep verdriet van de hulpeloze, afhankelijke maar ook pure baby die jij was.

Stem je af, voel ook jouw verdriet, boosheid en/of angst, als een rauwe pure waarheid, net zoals je kind die voelt. Laat gerust het babytje dat jij ooit was meehuilen met je echte baby, ze voelen het toch wel, of jij het laat zien of niet. Huil samen. Vraag je vervolgens af wat zo’n klein mensje met zijn verdriet nodig heeft en bied dat aan als liefdevolle ouder aan je echte kind én het kind dat in jou leeft.

Zo geef je liefde, veiligheid en verzorging, zo verbind je je. En zo komen huilbaby’s ‘als vanzelf’ van hun gehuil af, we zien dat keer op keer. Logisch, want jij verbindt je, jij bent eerlijk en geeft wat nodig is. Zo klopt het voor je baby en kan je kind rustig opnemen wat tot hem komt, dingen verteren, groeien en hoop hóuden. Je kind zal op een dag met zijn/haar unieke verwachtingen voor het leven de wereld instappen en daar mooie dingen doen. Díe dingen waarvoor hij of zij geboren werd. Net als jij. Dat voedt je en voor deze voeding is het altijd tijd … niet pas als ‘het voedingsschema’ het aangeeft. Voel nauwkeurig en weet wat je al die tijd al wist. Die tijd is nu.

* Artikel NRC van 06-03-2007: ‘Stress van ouders bezorgd kind vaker koorts’
* Artikel Parool van 15-06-2008: ‘Baby huilt bij ma met stress’